© Judy Helgen and the Minnesota Pollution Control Agency

In de natuur is bij bepaalde diersoorten een verlaagde vruchtbaarheid, een vervrouwelijking van mannetjesdieren (en omgekeerd) en storingen in de seksuele identiteit vastgesteld. Bij de mens stelt men een toename van borst-, baarmoeder-, teelbal- en prostaatkanker vast, naast een geleidelijke vermindering van de kwantiteit en kwaliteit van het sperma.

Recent werd een hypothese geopperd die een gemeenschappelijke oorzaak voor al deze verschijnselen voorstelt. Hierbij wordt de rol van de zogenaamde hormoonverstoorders (of endocriene verstoorders) naar voren gebracht. Men noemt deze stoffen zo omdat ze de werking van natuurlijke hormonen (zoals oestrogenen en androgenen, respectievelijk de vrouwelijke en mannelijke geslachtshormonen) kunnen nabootsen.

Er zijn enkele honderden chemische stoffen waarvan men vermoedt dat ze een mogelijke hormoonverstorende werking hebben. Je treft ze zowat overal aan: in onze voeding, detergenten, pesticiden, verpakkingsmateriaal, gezuiverd afvalwater en zelfs in fopspenen.